مطالعات کامل و کنترل شده ایی در این زمینه انجام نشده است. مصرف ضد دیابت های خوراکی در دوران بارداری توصیه نشده و درمان با رژیم غذایی و انسولین پیشنهاد می گردد.

مصرف این دارو در دوران بارداری باید تحت نظر پزشک انجام گیرد

از آنجائیکه متفورمین در شیر ترشح می گردد، مصرف این دارو در دوران شیردهی باید تحت نظر پزشک معالج انجام گیرد.

1-    این دارو فقط طبق دستور پزشک قابل مصرف می باشد.

2-    مراجعات دوره ای به پزشک و مشاوره های لازم در مورد مصرف الکل، داروهای بارداری و مسافرت باید انجام شود.

3-    به علائم کاهش قند خون توجه داشته باشید و در صورت بروز هر یک از این علائم سریعا نسبت به مصرف مواد قندی مثل عسل، قند، محلول آب قند،آب میوه، نوشابه های غیر رژیمی اقدام نمائید و از مصرف شکلات خودداری نمایید.

علائم افت قند خون شامل موارد ذیل می باشد:

 اضطراب، تغییر رفتار، تاری دید، عرق سرد، گیجی، پوست سرد و رنگ پریده، کاهش قدرت تمرکز، خواب آلودگی، اشتهای بیش از حد، تندی ضربان قلب، سردرد، تهوع، عصبانیت، کابوس شبانه، خواب ناآرام، لرزش، مشکلات در تکلم، خستگی و ضعف غیر عادی.

4-    به علائم اسیدوزلاکتیک توجه داشته باشید و در صورت بروز هر یک از علائم، سریعا به پزشک مراجعه فرمائید. این علائم شامل: اسهال، تنفس سریع و کوتاه، درد شدید و گرفتگی عضلانی، خواب آلودگی غیر عادی و خستگی و ضعف غیر متعارف میباشد.

5-    به علائم افزایش قند خون توجه داشته باشید و در صورت بروز هر یک از این علائم به پزشک مراجعه نمایید. این علائم شامل: تب و عفونت می باشد.

6-    به علائم افزایش قند خون به همراه اسیدوزلاکتیک توجه داشته باشید و در صورت بروز هر یک از این علائم به پزشک مراجعه نمایید. این علائم شامل تاری دید، خواب آلودگی، افزایش حجم ادرار،تکرر ادرار، خشکی دهان، گرگرفتگی، خشکی پوست، بوی تنفس استونی، وجود کتون در ادرار، کاهش اشتها، تهوع و استفراغ، درد معده، خستگی، مشکلات تنفسی(سریع و عمیق)، بیهوشی و تشنگی غیر عادی.

7-    در صورت بروز استفراغ، مصرف متفورمین باید کاهش یافته یا قطع شود.

8-    ایمنی و کارآیی این محصول در افراد کمتر از 17 سال ثبت نشده است.

9-    مطالعات انجام شده هیچگونه رابطه ای بین سن بالا و عدم اثر بخشی متفورمین را نشان نداده است. البته توصیه می گردد که درمان با این محصول در سنین بالا از دوز پایین آغاز شود تا از عدم تحمل گوارشی در فرد جلوگیری شود. به طور کلی برای افراد بالای 80 سال (بدلیل احتمال ابتلا به اختلالات کلیوی وابسته به سن) توصیه می گردد، تنظیم مقدار و فواصل مصرف پس از اندازه گیری Cl_cr انجام می گیرد.

هشدارها:

     بیمار باید از لحاظ اسیدوزلاکتیک کاملا تحت نظر پزشک باشد.

مقدار مصرف هر دارو توسط پزشک تعیین می گردد اما مقدار مصرف معمول دارو به شرح ذیل است:

دیابت نوع 2 در بزرگسالان:

-  مصرف قرص پیوسته رهش متفورمین به تنهایی: دوز آغازین 500 میلی گرم یکبار در روز (با وعده عصرانه) می باشد، سپس دوز دارو ممکن است به صورت هفتگی به میزان 500 میلی گرم توسط پزشک معالج افزایش یافته و تا حداکثر 2000 میلی گرم یکبار در روز (با وعده عصرانه) افزایش یابد. در صورت عدم حصول نتایج رضایتبخش مقدار مصرف به 2 بار در روز هر بار 1000 میلی گرم افزایش می یابد.

-  قرص پیوسته رهش متفورمین همراه با سولفونیل اوره: دوز هریک از این داروها باید توسط پزشک معالج تنظیم گردد.

-  قرص پیوسته رهش متفورمین همراه انسولین: دوز آغازین 500 میلی گرم یکبار در روز (با وعده عصرانه) می باشد، درصورت نیاز به افزایش دوز، به صورت هفتگی به میزان 500 میلی گرم افزایش می یابد. مقدار انسولین بر اساس میزان قند خون تنظیم می گردد.

حداکثر دوز مصرفی قرص پیوسته رهش در بزرگسالان 2000 میلی گرم در روز می باشد.

کودکان:

-         ایمنی و کارایی این محصول در کودکان زیر 17 سال ثبت نشده است.

سالمندان:

-         برای افراد بالای 80 سال سن (بدلیل احتمال ابتلا به اختلالات کلیوی وابسته به سن) توصیه می گردد تنظیم مقدار و فواصل مصرف پس از اندازه گیری Cl_cr انجام گیرد.

-         در صورت فراموش کردن یک نوبت از مصرف دارو، نوبت بعدی را در زمان معمول مصرف نموده و از دو برابر کردن مقدار دارو خودداری نمایید.

در صورت استفاده از ساير داروها(شیمیایی وگیاهی) حتماً پزشك خود را مطلع سازيد.

قبل از مصرف این دارو، در صورتی که از داروهای ذیل استفاده می کنید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید:

1-  الکل(سوء مصرف مزمن یا حاد): مصرف الکل امکان به وجود آمدن هیپوگلایسمی را افزایش می دهد، بخصوص اگر همراه غذا مصرف نشود.

2- سایمتیدین و سایر داروهای کاتیونی که از طریق انتقال توبولار کلیه دفع می شوند از قبیل: آمیلوراید، داروهای مسدودکننده کانال کلسیم بخصوص نیفدیپین، دیگوکسین، مرفین، پروکائین آمید، کینیدین، کینین، رانیتیدین، تریامترن، تریمتوپریم، ونکومایسین و فورزوماید.

3- داروهایی که باعث افزایش قند خون می شوند مانند: داروهای خوراکی حاوی استروژن جهت پیشگیری از بارداری، کورتیکوستروئیدها، مدرها (گروه تیازیدی)، استروژنها، ایزوتیازید، نیاسین، فنوتیازین ها بخصوص کلرپرومازین،فنی توئین، عامل های سمپاتومیمتیک و هورمونهای تیروئیدی: این داروها ممکن است باعث هیپرگلایسمی شوند که در این مورد افزایش دوز مصرفی متفورمین و یا تغییر به یک داروی ضد دیابت دیگر ضروری می باشد.

4- داروهای کاهنده قند خون از قبیل: کلوفیبرات، مهارکننده های منوآمینو اکسیداز، پروبنسید، دیفابوتین، ریفامپین، سالیسیلات ها، سولفونامیدهای طولانی اثر، سولفونیل اوره ها; در این مورد کاهش مقدار متفورمین ممکن است ضروری باشد.

5- داروهای تزریقی حاوی مواد کنتراست یددار (جهت بررسی و یا آزمایشات تشخیصی): مصرف متفورمین قبل و در هنگام انجام آزمایشات تشخیصی باید متوقف شده و تنها پس از اطمینان از عملکرد کلیه (بعد از 48 ساعت) مجددا تجویز گردد.

هر دارو به موازات اثرات درمانی ممکن است باعث بروز بعضی عوارض ناخواسته نیز شود.اگر چه همه این عوارض در یک فرد دیده نمی شود، در صورت بروز عوارض زیر با پزشک یا داروساز مشورت نمایید:

عوارض شایع شامل:

بی اشتهایی، اسهال، معده درد، نفخ شکم، سردرد، طعم فلزی در دهان،تهوع، استفراغ، کاهش وزن.

مسمومیت:

در صورت مصرف اتفاقی بیش ازمقادیر سریعا به پزشک یا مراکز درمانی مراجعه نمائید.

- درصورت مشاهده علائم و نشانه های هیپوگلایسمی (افت قند خون) و اسیدوزلاکتیک، بیمار را سریعا به مراکز درمانی منتقل نمایید.