درباره مصرف استامینوفن کدیین در طول دوران بارداری گزارشی دال بر اثرات نامطلوب بر جنین وجود ندارد. همچنین نتایج مطالعه مصرف کدیین در حیوانات نشان داده این دارو باعث اختلال در تولد نمی شود ولی باعث کاهش رشد استخوانها و سایر مشکلات جنینی می گردد. با این وجود توجه شود مصرف مقادیر زیاد و طولانی مدت کدیین ممکن است باعث ایجاد وابستگی در جنین گردد و پس از تولد شاهد علائم ترک در نوزاد باشیم. همچنین مصرف کدیین در زمان زایمان با احتمال ایجاد مشکلات تنفسی نوزاد همراه است. سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) این دارو را از لحاظ مصرف در دوران بارداری در گروه (C ) طبقه بندی نموده است.

استامینوفن و کدیین هر دو در شیر مادر ترشح می شوند ولی گزارشی از ایجاد عوارض نامطلوب بر شیرخوار وجود ندارد.

- اگر دارو را به مدت طولانی مصرف می کنید، بایستی با فواصل منظم، پیشرفت درمان توسط پزشک بررسی شود.

- در طول درمان با اکسترافن ® از مصرف الکل و نوشابه های الکلی اجتناب کنید، زیرا مشکلات کبدی را افزایش
 می دهد.

- مصرف داروهایی مانند آنتی هیستامین ها، تب برها، ضد آلرژی ها، داروهای سرماخوردگی، مسکن ها، آرام بخش ها، داروهای خواب آور، داروهای ضد درد، باربیتورات ها، داروهای ضد تشنج، شل کننده های عضلانی، داروهای بیهوشی، بی حس کننده های دندانپزشکی همراه  اکسترافن ® خطر بروز عوارض جانبی را افزایش می دهد. لذا پیش از مصرف داروهای فوق با اکسترافن ® با پزشک و یا دندانپزشک خود مشورت  کنید.

- مصرف اکسترافن ® در برخی افراد ایجاد گیجی، خواب آلودگی، سبکی در سر یا سرخوشی کاذب می کند. لذا قبل از اقدام به رانندگی یا کار با ماشین آلاتی که نیاز به هوشیاری کامل دارند، اطمینان حاصل کنید که از واکنش بدن خود به دارو آگاه هستید.

لذا رانندگی و یا کار با وسایلی که نیاز به هوشیاری کامل دارند، باید با احتیاط صورت بگیرد.

-    به علت احتمال بروز سرگیجه، سبکی در سر، هنگام تغییر وضعیت سریع از حالت خوابیده یا نشسته به ایستاده، به آرامی بلند شوید.

-    احساس تهوع یا استفراغ نیز پس از مصرف اولین نوبت های قرص ممکن است بروز کند. چند لحظه دراز کشیدن به رفع این حالت کمک می کند. چنانچه این عارضه ادامه یافت با پزشک یا داندانپزشک خود مشورت کنید.

-    قبل از هرگونه عمل جراحی (حتی جراحی های دندانپزشکی) یا درمان های اورژانس پزشک خود را از مصرف این دارو آگاه کنید.

-    در برخی افراد مصرف اکسترافن ® ممکن است سبب خشکی دهان شود. برای درمان کوتاه مدت، از آدامس و شکلات بدون قند، قطعه های یخ و یا از فرآورده های جایگزین بزاق استفاده کنید. در صورتی که خشکی دهان به مدت بیشتر از 2 هفته ادامه یافت به دندانپزشک مراجعه نمایید. خشکی دهان احتمال بروز بیماری های دندان مانند فساد دندان ها، بیماری های لثه و عفونت های قارچی را زیاد می کند.

-    در صورت مصرف طولانی مدت این دارو، قبل از قطع با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است برای کاهش عوارض قطع مصرف دارو، قطع تدریجی دارو توصیه شود.

در صورت ابتلا به بیماری های زیر، حتماً با پزشک خود مشورت نمایید:

مقدار مصرف هر دارو را با پزشک معین می نماید، اما مقدار مصرف معمول دارو به شرح ذیل است:

دوز معمول بزرگسالان:

یک یا دو قرص هر 4 ساعت که در صورت ادامه درد قابل تکرار است.

دوز معمول کودکان:

مصرف این دارو و مقدار مصرف، تنها با توصیه پزشک مجاز است.

- اگر یک نوبت مصرف قرص را فراموش کردید به محض به یاد آوردن آن را میل نمایید. چنانچه نوبت مصرف قرص بعدی نزدیک است، از خوردن قرص نوبت فراموش شده خودداری نمایید، مصرف نوبت های بعد را مطابق برنامه تعیین شده قبلی ادامه دهید.

هرگز دو نوبت مصرف دارو را یکجا میل نکنید.

در صورت استفاده از سایر داروها حتماً پزشک خود را مطلع سازید:

·      داروهای تضعیف کننده سیستم اعصاب مرکزی مانند آنتی هیستامین ها، مسکن ها، آرام بخش ها، داروهای خواب آور، داروهای ضد درد مخدر، باربیتورات ها، داروهای ضد تشنج، شل کننده های عضلانی و بی حس کننده ها (شامل بی حس کننده های دندان پزشکی)

·      مهار کننده های آنزیم مونوآمین اکسیداز مانند: فورازولیدون، ایزوکربوکسازید، سلژیلین، فنلزین، پروکاربازین، ترانیل سپیرومین (حداقل باید دو هفته میان قطع مصرف این داروها و شروع مصرف قرص اکسترافن ® فاصله باشد).

·      ضد افسردگی های سه حلقه ای مانند: آمی تریپتیلین، دوکسپین، ایمی پرامین، نورتریپتیلین، پروتریپتیلین، تریمپیرامین، آموکساپین، کلومیپرامین، دزیپرامین.

·      از مصرف طولانی مدت و همزمان اکسترافن ® با داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی بدلیل افزایش احتمال بروز عوارض جانبی جز با تجویز پزشک خودداری کنید. این داروها شامل آسپیرین، دیکلوفناک، ایبوپروفن، مفنامیک اسید، ناپروکسن، پیروکسیکام، ایندومتاسین، تولمتین، کتوپروفن، اکساپروزین، فنیل بوتازون، سولینداک و فنوپروفن می باشند.

·      نالتروکسان

·      زیدوودین

هر دارو به موازات اثرات درمانی ممکن است باعث بروز بعضی عوارض ناخواسته نیز شود. اگر چه همه این عوارض در یک فرد دیده نمی شود لذا در صورت بروز عوارض زیر با پزشک یا داروساز مشورت نمایید:

نادر: مدفوع تیره رنگ یا سیاه، کدورت ادار یا خون در ادرار، گیجی، ادرار تیره و یا سیاه رنگ، مشکل یا درد در هنگام دفع ادرار، ضربان قلب آهسته تر یا سریع تر از حد معمول، تکرر و فوریت ادرار، توهم بینایی و شنوایی یا احساس چیزهایی که وجود ندارند، افزایش تعریق، تنفس نامنظم یا صدادار، افسردگی، درد در بخش پایین پشت و یا پهلوها (در صورتیکه خیلی شدید و یا واضح باشد)، مدفوع کمرنگ، دانه های ریز قرمز روی پوست، قرمزی یا گر گرفتگی صورت، زنگ یا سوت زدن گوش ها، جوش پوستی، کهیر، خارش، گلودرد و تب، کاهش ناگهانی مقدار ادرار، تورم صورت، لرزش یا حرکات غیر ارادی عضلات، خونریزی غیر عادی یا کبودی پوست، هیجان غیرعادی (بخصوص در کودکان)، زرد شدن پوست و چشم ها.

علائم زیر نیاز به مراقبت پزشکی خاص نداشته، به مرور در اثر تطابق بدن با دارو در طول درمان از میان می روند:

شایع: سرگیجه، احساس سبکی در سر، غش، گیجی، تهوع و یا استفراغ، خستگی غیرمعمول و ضعف.

نادر: تاری دید یا دوبینی و یا سایر تغییرات در قوه بینایی، یبوست (معمولاً در استفاده طولانی مدت از دارو، روی
 می دهد) خشکی دهان، احساس سرخوشی کاذب، احساس ناراحتی عمومی یا بیماری، سردرد، از دست دادن اشتها، عصبانیت و بیقراری، کابوس شبانه و رویاهای غیرمعمول، اشکال در خواب.

در مصارف طولانی مدت یا مصرف دوزهای بالای اکسترافن ®، پس از خاتمه درمان، مدتی طول می کشد تا بدن با قطع مصرف دارو تطابق یابد. علائم زیر معمولاً چند روز پس از قطع درمان از میان می روند، به هرحال چنانچه علائم زیر را مشاهده کردید. با پزشک خود تماس بگیرید:

خارش بدن، اسهال، ضربان تند قلب، تب، آبریزش بینی یا عطسه، افزایش تعریق، خمیازه کشیدن پی در پی، از دست دادن اشتها، تهوع یا استفراغ، عصبانیت، بیقراری، لرزش، کرامپ شکمی، اشکال در خواب و ضعف.

مسمومیت با دوزهای بیش از مقدار توصیه شده: در صورت مصرف اتفاقی بیش از مقدار توصیه شده سریعاً به پزشک و یا مراکز درمانی مراجعه نمایید.

علائم زیر نشان دهنده مصرف بیش از اندازه داروست:

احساس سرما، پوست مرطوب و سرد، توهم، تشنج، اسهال، سرگیجه شدید، افزایش تعریق، کاهش فشار خون، تهوع یا استفراغ مداوم، عصبانیت یا بیقراری شدید، تنگی شدید مردمک چشم، کوتاهی تنفس یا تنفس توام با اشکال، کاهش ضربان قلب، درد و انقباض شکمی و ضعف شدید.